1933 yazıydı...Yarım gün çalıştığım işimden çıkartılmıştım. Artık aile bütçesine hiçbir katkım olmuyordu. Tek gelirimiz, annemin başkalarına elbise dikerek kazandığı paraydı. Sonra annem birkaç hafta hastalandı ve çalışamaz oldu. Elektrik idaresinden geldiler ve faturalarımızı yatıramadığımız için elektriğimizi kestiler. Sonra da havagazı şirketi havagazımızı kesti. Sonra sular idaresi. Ana Sağlık Bakanlığı, halk sağlığını koruma tedbirleri dahilinde suyumuzu yeniden bağlattı. Dolabımızda yiyecek çok az şey kalmıştı. Arka bahçemize sebze ekmiştik. Bahçede ateş yakıp pişirebildiklerimizi pişiriyor ve yiyorduk.Bir gün küçük kız kardeşim hoplaya zıplaya okuldan geldi ve "yarın fakirlere vermek üzere okula birşeyler götürmemiz gerekiyor" dedi. Annem "Bizden daha fakir olabilecek birilerini tanımıyorum" diyerek söylenmeye başladı. Bizimle yaşayan büyükannem elini annemin omzuna koyarak okşadı.
"Eva" dedi, "Eğer bu çocuğa bu yaşta fakir olduğu fikrini kabul ettirirsen, o ömrünün geri kalanını öyle olduğunu düşünerek yaşayacaktır. Orada bir kavanoz evde yaptığımız reçellerden kalmıştı, bırak onu okula götürsün."
Büyükanne, biraz kağıt ve bir parça pembe kurdele buldu. Son reçel kavanozumuzu paketledi. Kardeşim ertesi gün gururlanarak okula "fakirlere hediyesini" götürdü. Bu olaydan sonra toplulukta bir sorun yaşanıyorsa, o kendisini doğal olarak çözümün bir parçası görmeye başladı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder